وَوَصَّیْنَا الْإِنسَانَ بِوَالِدَیْهِ إِحْسَانًا حَمَلَتْهُ أُمُّهُ کُرْهًا وَوَضَعَتْهُ کُرْهًا وَحَمْلُهُ وَفِصَالُهُ
خداوند در این آیه شریفه انسان را به گرامیداشت پدر و مادر توصیه می کند و او را به یاد زحمات طاقت فرسای مادر می اندازد.پدر و مادر به طور فطری به فرزندتن خویش مهر می ورزند،اما این فرزند است که ممکن است در گیر و دار مسائل زندگی سرگرم جاذبه های دیگر شود و پدر و مادر را به بوته فراموشی سپارد.
